#39

Lena

Ale ja jestem głupia ! 

To nie miało tak wyjść. Zaplanowałam to kompletnie inaczej. Louis wcale nie miał tak zareagować. Wszystko miało wyglądać inaczej.

Usiadłam w korytarzu na podłodze, chowając twarz w dłonie. Zaczęły lecieć mi łzy po policzku. Bałam się o niego, gdzie pojechał, czy nic mu nie jest.

Chciałam go teraz przy sobie. Chciałam go przytulić. Chciałam jego bliskości, potrzebowałam.

W końcu kochałam go jak nikogo innego.

Nagle poczułam jak ktoś obejmuje moje ciało. Spojrzałam przez małą szparkę pomiędzy palcami. Był to Harry. Nie musiałam w sumie patrzeć kto to, bo ten zapach rozpoznam wszędzie. Właściwie to te pięć zapachów.

- Wiem, miałeś rację, nie musisz mi tego mówić. - powiedziałam

- Wcale nie chcę.

Umocnił swój uścisk.

Byłam mu wdzięczna, iż nie zaczął mi wytykać tego błędu. Pomogło mi to. Wtuliłam się w jego tors. Mocno do niego przyległam.

- Co ja mam teraz zrobić ? - szepnęłam

- Daj mu czas. Niech sobie to wszystko przemyśli.

- A jeśli ..

- A jeśli co ? - zapytał

- A jeśli coś mu się stało ? Wiesz jaki jest czasami pod wpływem emocji ..

- Na pewno nic, musi sobie wszystko poukładać.

Przytuliłam się jeszcze lekko do niego oraz wstałam z podłogi. Poszłam do siebie. 

Ułożyłam się wygodnie na łóżku. Głowa spoczywała na wygodnie, miękkiej poduszce. Rękami bawiłam się telefonem, obracałam go, stukałam w niego, aż w końcu wydął się z niego dźwięk. Dźwięk oznaczający sms. 

W głębi duszy od razu pojawiła się nadzieja, nadzieja, że to Louis. Patrząc na wyświetlacz, myliłam się, ale i zdziwiłam. Sms od Kim. Wahałam się go otworzyć, zanim jednak postanowiłam to zrobić, zaczął on wibrować. Kim.

Ostatecznie odebrałam. 

- Lena ? - zapytała wyraźnie wystraszona

Znieruchomiałam. Ponownie słyszałam jej głos, tyle czasu minęło. 

- Proszę odezwij się - szepnęła

- Po co dzwonisz ? - wydusiłam z siebie

- Nadal masz do mnie żal, prawda ? 

- Powiedz mi .. gdyby nie chłopcy, gdzie miałabym się podziać ? 

- Przepraszam .. 

- Masz zamiar kiedykolwiek wrócić ? - spytałam oschle

- Nie wiem jeszcze .. 

- Super. A powiesz mi czemu przespałaś się z moim chłopakiem ? - kolejne pytanie

Nie planowałam go zadawać, ale mój język nie panował nad wypowiadanymi słowami. 

- Ja .. tak wyszło . - odrzekła

- Tak wyszło ?! Tylko tyle ? Dobra, nie ważne. Nie chce mi się już dłużej gadać, cześć. 

- Lena ! Przestań zachowywać się jak dziecko !

- Co ?! Ja jak dziecko ?! Ja przespałam się z chłopakiem przyjaciółki ?! Przepraszam, byłej przyjaciółki ? 

- Wiesz, że mam problemy ! 

- To nie jest wytłumaczenie na przespanie się z zajętym chłopakiem. 

- Może i nie, ale .. byłam o ciebie zazdrosna ..  że takie super ciacho chce być z taką osobą jaką jesteś ty.. 

- Co ty sugerujesz ?!

- Nic, tylko .. chciałam tego i koniec. W ogóle mu się dziwię, że z tobą był albo jest .

- Po to dzwonisz ? 

- Trochę tak ... mój psycholog powiedział, żebym zadzwoniła, więc tak robię. 

- O, to świetnie. Z nim też się pieprzysz ? - zapytałam wkurzona

-  Lena ..

- Dobra, sory, serio, kończę. Cześć.

- Do usłyszenia, Lena. Kocham Cię i przepraszam. 

- Ja też. 

Rozłączyłam się. Boże ! Co ja dobrego narobiłam ?! Co ja w ogóle do niej mówiłam ?! Czemu to ze mnie wyszło. Jestem taka nienormalna.

Kompletnie bezsensowna rozmowa, nie powinno jej być. Wiedziałam, żeby nie odbierać ani nie odczytywać tej wiadomości. Jak na razie postanowiłam jej naprawdę nie odczytywać. Niech na razie spoczywa w skrzynce odbiorczej, kiedy ją odczytam, czy kiedyś ją odczytam, nie wiem.

Właściwie to zrobiłam tak samo. Zdradziłam Harry'ego z jego przyjacielem, a Harry zdradził mnie z przyjaciółką.

Tyle myśli, za dużo ich.

Postanowiłam wyjść z tego domu. Nie zakładałam na siebie nic, oprócz tego co miałam dotychczas na sobie. Zeszłam na dół oraz szybko pomknęłam ku wyjściu. Na moje nieszczęście po drodze spotkałam Niall'a.

- A gdzie się panienka wybiera ? - zapytał lekko zdziwiony

- Jak najdalej stąd - szepnęłam

- On wróci ..pojechał się pewnie tylko przejechać - uspakajał mnie

- Jestem idiotką, powiedzmy to sobie szczerze.. Jestem nienormalna, że tak zrobiłam.

- Lena, przestań tak mówić !

- Nie mogę Niall .. - zaczęły spływać mi łzy

Zmierzyłam szybkim krokiem w stronę drzwi. Nialler złapał mnie za ramię, by mnie powstrzymać przed wyjściem z domu. Na marne.

Biegłam ile sił w nogach. Po paru minutach usłyszałam głos za sobą, odwróciłam się lekko i ujrzałam blond czuprynę.

- Niall, zostaw mnie ! - krzyknęłam

- Co ty chcesz zrobić ?

Stanęłam w miejscu. Odwróciłam się w jego stronę, on również stanął nie chcąc zbliżać się zbyt blisko mnie.

Myślałam intensywnie, bo w sumie nie wiedziałam gdzie biec.

- No właśnie, więc wracajmy do domu.. Louis już tam pewnie czeka.

- Na pewno nie.

- Przestań tak mówić i myśleć ! Po prostu wracajmy ..

- Nie, ty wracaj, ja .. - zawahałam się - Pojadę najbliższym pociągiem do Doncaster.. dawno mnie tam nie było  ..odwiedzę dawnych znajomych - uśmiechnęłam się blado

- Lena .. to zły pomysł, żebyś jechała tam sama .. już robi się ciemno .. i w ogóle ..

- Wiem co robię - posłałam mu lekki, wymuszony uśmiech

- Lena .. - zawahał się

- Wracaj do domu.

Pocałowałam go lekko w policzek i przytuliłam mocno do siebie. Tymi dwoma gestami chyba trochę go przekonałam.

- Louis i reszta jak się dowiedzą na co ci pozwoliłem zabiją mnie, ale .. uważaj na siebie Lena. - szepnął wprost do ucha

- Obiecuję - pocałowałam go jeszcze raz w policzek

Uśmiechnęliśmy się jeszcze raz do siebie i udałam się w kierunku najbliższego postoju z taksówkami.

Szłam ulicami mijając ludzi wracających z pracy, idących na spacer z dziećmi. Każdy był szczęśliwy, widać to było po oczach. Ale co z tego skoro może tak było tylko w tym momencie, a w innych byli nieszczęśliwi i z mnóstwem problemów.

Podczas małego ''spaceru'' wiele myślałam. Ogólnie o swoim życiu. Trochę się spieprzyło muszę przyznać, ale nic już na to nie poradzę. Gdybym mogła cofnąć czas, wiele bym zmieniła, lecz wtedy pewnie wszystko byłoby inne, a nie wiem czy tak bym właśnie chciała. Gdyby nie wydarzyło się to co się wydarzyło, nie znałabym zespołu, Louis pewnie nadal siedziałby w Doncaster, może prowadzilibyśmy wciąż takie beztroskie życie.

Rozmyślenia przerwał mi widok wolnej taksówki, natychmiast ją zatrzymałam.

- Na dworzec, proszę.

Kierowca przytaknął i odjechaliśmy. Droga minęła bardzo szybko, zapłaciłam i weszłam na dworzec. Zakupiłam tam bilet. Najbliższy pociąg miałam za godzinę. Usiadłam więc przy właściwym peronie i czekałam ...

 Louis

Jechałem w stronę najbliższego hotelu. Zaparkowałem oraz udałem się do holu. 

- Dzień dobry, witamy w naszym hotelu - mówiła wciąż się uśmiechając pracownica hotelu

Wpatrywałem się w blat. Myślałem nad tym co ja właściwie robię, przecież to nie miało żadnego sensu. 

- Czy wszystko w porządku ? - zapytała mnie z lekka zaniepokojona 

- Jestem jakiś nienormalny, co ja robię ...muszę wracać ! Do widzenia ! - krzyknąłem

Wybiegłem czym prędzej stamtąd. W pośpiechu nie mogłem normalnie złapać kluczyków od samochodu. W końcu otworzyłem go i pojechałem szybko do domu.

Jedyne czego chciałem to trzymać Lenę w swoich ramionach. 

Podjeżdżając na podjazd  uśmiech sam mi się wkradł na usta, wiedząc, że zaraz ją zobaczę. Wybiegłem z auta, nawet go nie zamykając. Wszedłem, a właściwie to wleciałem do domu. W salonie siedziała cała czwórka. 

- Gdzie ona jest  ?  - zapytałem zdyszany

- Jaka ona ? - zapytał Liam

- No Lena ! 

- Jej już nie ma - odparł Zayn

Otworzyłem szerzej oczy ze zdziwienia na usłyszaną wypowiedź przyjaciela. Moja Lena ..ona .. 

- Żyje, prawda ? - zapytałem 

- No powaliło cię ?! Co ty za głupie myśli masz ! Oczywiście, że tak kretynie ! - zaśmiał się Liam

Odetchnąłem z ulgą. 

- To gdzie ona jest ? - wciąż chciałem uzyskać odpowiedź

- No nie ma jej tu - powiedział Liam 

- Odpowiedzcie mu w końcu ! Niall ty to opowiedz - wkurzył się Harry

Spojrzałem na niego wyczekująco. Wkurzało mnie jego przeciąganie odpowiedzi. Siedział cicho i przebierał palcami. 

- No mów ! - krzyknąłem

- Przepraszam, że jej na to pozwoliłem - zrobił skrzywioną minę

- Do rzeczy - pospieszałem go

- Jest na dworcu, albo już w pociągu, w kierunku Doncaster.

- Gdzie pojechała ?!

- Do Doncaster .. odwiedzić dawnych znajomych i w ogóle. 

- Co ?! Czy ciebie powaliło ?! Jakich znajomych ?! Gdyby nie ja to by ją w szkole zgnębili ..nie wiem czemu, ale śmiali się z niej i niezbyt przepadali za nią ! 

- Myślałem, że .. - jęknął

- Źle myślałeś - przerwałem 

- Nie wiedziałem Louis .. 

- Dobra, koniec. Skąd mogłeś to wiedzieć. - powiedziałem właściwie sam do siebie

Zamyślony wyszedłem z domu. Wsiadłem do samochodu i miałem nadzieję, że będę miał wielkie szczęście i pociąg wraz z nią jeszcze nie odjechał. 

Starałem się jechać bardzo szybko, byle zdążyć. Kiedy dojechałem na miejsce, szybkim krokiem udałem się w stronę tablicy, na której pisały odjazdy i przyjazdy pociągów. 

Jest ! Znalazłem pociąg o który mi chodzi. Miałem jedyne dwie minuty. Biegłem na dany peron ile miałem sił w nogach, lecz .. spóźniłem się. 

Pociąg już odjechał. Zaledwie kilka sekund, ale było za późno. 

Załamany usiadłem na ławce. Schowałem twarz w dłonie. I co ja teraz miałem zrobić ? 

Nagle doszedł mnie słuch czyjegoś cichego szlochania. Trochę przypominał szloch Leny. Na tę myśl od razu udałem się w stronę wydawanego dźwięku. 

Kiedy zobaczyłem kto to .. zaśmiałem się pod nosem. 

- Może pani nie płakać w miejscu publicznym ? Przeszkadza mi to.

- To ma pan problem, który w ogóle mnie nie obchodzi - odpowiedziała mi zirytowana

- Proszę się tak nie odzywać do ludzi z wyższych sfer ! Nie toleruję takiego zachowania .. - mówiłem, myśląc, że zaraz zacznę się śmiać

- Możesz .. - przestała mówić, gdy spojrzała w górę - Louis ? Co ty tu robisz ? 

- Chodź, wracamy do domu - uśmiechnąłem się do niej szeroko, wystawiając rękę w jej kierunku

Podniosła się szybko i mocno wtuliła we mnie.  Z uśmiechem objąłem ją jak najmocniej potrafiłem. 

- Przepraszam - szepnęła 

- Zapomnijmy już o tym. - odpowiedziałem, całując jej gorący policzek

- Bardzo cię kocham - szepnęła

- Ja ciebie bardziej kochanie. - odszepnąłem

Patrzyliśmy sobie głęboko w oczy. W końcu złączyłem nas w gorącym, pełnym namiętności pocałunku.

*****************************************************************
Jest ! W końcu ! Jestem z siebie ''dumna'' .. nareszcie dałam radę to napisać ..
Więc ''powróciłam''  :D
Tak przelatując to co napisałam to ... NIE PRZYZNAJĘ SIĘ DO TEGO ROZDZIAŁU, WSTYDZĘ SIĘ GO.
Szczególnie chyba tego początku, jezu ..nie mogę na to patrzeć xd
Przepraszam was bardzo, że tak długo to trwało, ale nie mogłam nic napisać ! Miałam kompletną blokadę. ;/
Teraz jeszcze dochodzą lekcje do tego wszystkiego.
Wybaczcie również za długość ;/
Więc ..jest to OSTATNI rozdział tego opowiadania .. epilog pojawi się w piątek albo weekend..jakoś tak :)) 
Bardzo Was kocham <3
Dziękuję wszystkim tym, którzy nadal zostali i są aż tak cierpliwi <3